Na początku dwa słowa kontekstu: nie lubię jakoś szczególnie biegać. To nie jest mój ulubiony sport, nie czuje się częścią biegackiej wspólnoty, nie startuję w zawodach, nie mam planu treningowego, biegam w tych samych butach, w których grywam w tenisa lub po prostu chadzam. Ale wracam do niego regularnie od

Są takie dni - na przykład codziennie w ósmym miesiącu ciąży, podczas pms albo w zmęczeniu i smutku - które są więcej niż bad hair day. Są bad wszystko day: odrastające włosy sprawiają, ze wyglądasz jak zużyty egzemplarz Davida Bowiego. Wargi suche, szorstkie. W oku pękło naczynko, pod okiem sine

Ponieważ jestem idealna, pozwalam sobie na łagodne wymuszanie troski: udaję wtedy, że śniło mi się coś złego i potrzebuję utulenia. To bzdura, gdyż nie mam złych snów. Ponieważ jestem idealna, gładka i bez szczelin, nie potrzebuję niczego: to troskliwe przytulenie to tylko kaprys, luksusik, ale też sprytne pokazanie słabości, żeby

Czemu wszystkie dziewczyny zakochują się w tym samym chłopaku? Pożądanie, które wydaje się czymś naturalnym, instynktownym (pojawia się przed moją racjonalną refleksją), a jednocześnie jednostkowym (nie pożądam białych heteroseksualnych mężczyzn z wyższej klasy średniej, pożądam konkretnego Ciebie w ramie naszej własnej romantycznej historii), zostało zdemaskowane już przez feministki drugiej fali

Od 35 tygodnia ciąży trenowałam w domu z Ashley z kanału Głów Body PT. Ashley twierdziła, że w połogu należy szczególnie uważać, ponieważ wtedy do kobiety przychodzi diabeł i szepcze jej do ucha złe myśli. Ten element religijnej korby Ashley mnie zaintrygował: o ile robienie barków dla Jezusa było dla

W trzecim trymestrze ciąży i w połogu czytam łapczywie smutne książki o depresyjnym macierzyństwie: wracam do Jak pokochać centra handlowe Fiedorczuk, czytam Rachel Cusk, tę z Czarnego; połogowe historie ulubionych blogerek. Może liczę podświadomie, że przeczytam dużo o baby bluesie i to zastąpi mi przeżywanie go; od własnych uczuć uczuć

W ciąży czytałam trochę matkowej literatury. Nie bardzo dużo i nie tylko poradników, chyba więcej nawet esejów i reportaży. Czytałam, bo miałam fazy, w których inne tematy po prostu mnie nie interesowały. Potrzebowałam zająć matkowaniem głowę, współmyśleć o tym z autorkami, by potem móc nieco się tym znudzić i wrócić

1 Mój trener tenisa po tym, jak nie widział mnie prawie pół roku, powiedział: „Przybrałaś w tych barkach!“. Najpierw się zawstydziłam. Potem tłumaczenie (kto go potrzebował?): że to po ciąży, w duchu do siebie: że jeszcze karmię piersią. Ale to wszystko w takim paradygmacie, jakbym była taka większa tylko chwilowo.

Ciekawi mnie, jak inne kobiety sobie radzą z macierzyństwem, z tym ciągłym poczuciem bycia nie dość: albo słabą, nieuważną matką (która jedną ręką bawi dziecko, a drugą pracuje przy kompie), albo madką, samicą zredukowaną do dziecka, ze zlasowanym mózgiem i bez własnego życia, bez sprawczości. Czuję się obiema naraz: kiedy